3 juni 2011.
Een jaarlijks terugkomende roei race, vanuit Harlingen, de thuishaven van een aantal Urker kotters, over het wad naar het mooie eiland Terschelling.
| De vorige keer hadden de jongens van de roeiploeg deze race geroeid en nu waren de dames aan de beurt. De afgelopen tijd werd er hard voor deze wedstrijd getraind om ze zo klaar te stomen voor de grote oversteek. | |
| Zo was afgelopen vrijdag de dag daar, dat het moest gaan gebeuren. In de voorweek moest er al een hoop geregeld worden en werd er al veel werk verricht om alles goed te laten verlopen. De Jan van den Berg werd dinsdag al naar Harlingen gebracht en daar door Andre Bos Servicedienst in de haven getakeld. Ook de aanhanger kon op zijn terrein gestald worden. De sloep werd afgemeerd naast de BCK 40. De dag voor de wedstrijd moest er in Harlingen persoonlijk ingeschreven worden. De SC 28 was dinsdag ook al naar Terschelling gegaan. Na de wedstrijd konden de dames daar aan boord zich douchen en schipper Andries de Vries zou vis bakken zodat de inwendige mens ook weer versterkt zou worden. |
|
| Lub de Vries lag ook met de kruiser op Terschelling. Hij zou de dames tegemoet komen varen en ’s avonds zou hij de Jan van den Berg weer terug brengen naar Harlingen. Al met al zijn er velen bij betrokken die een hoop materieel inzetten en facilitaire voorzieningen ter beschikking stellen om alles zo goed soepel mogelijk te laten verlopen. |
|
| Vrijdag s’morgens om 07.30 uur was het verzamelen en werden de laatste spullen ingeladen. Zoals; isolatiedekens, radarreflector, anker, hoosvaten, kompas, verbanddoos, reddingsvesten en natuurlijk de Urker vlag. | |
 |
Bij aankomst in Harlingen stond de kombuis van de BCK 40 al open. De dames konden even acclimatiseren, een plasje plegen en de verjaardag van Marja Bakker vieren. Deze trakteerde op een lekker Urker roombolletje voor bij de koffie, immers een goed begin is het halve werk. |
| Mellisa was afgelopen woensdag getrouwd en als huwelijks reis (maar dan zonder bruidegom) deed ze mee met deze wedstrijd. Haar vader en moeder konden haar nog niet missen en zouden de gehele wedstrijd de Jan van den Berg volgen. Met de Rib Servey, van Braveheart Shipping gingen zij er achter aan. | |
| Een half uur voor de eerste start sleepte Melissa’s vader de Jan van den Berg achter de startlijn. Dit is een kabel die over de gehele breedte van de Willemshaven is gespannen. Aan dit touw zitten 10 touwen met een handvat. Aan elk handvat moet de startende ploeg zich recht proberen te houden. |
 |
 |
Er werd een plek aan de kant opgezocht tussen het gewemel van de 130 andere sloepen. |
| Toen was het afwachten, de Jan van den Berg zat in de een na laatste startgroep met nummer 112. Deze ging om 12.40 uur los. Vorige jaar hadden de heren de HT met de Jan van den Berg geroeid. Met mooi weer hadden zei een snelle tijd neer gezet. De regel is dat, hoe sneller je sloep, hoe later je de volgende HT start. De dames waren dus tussen de snelle heren gezet. | |
| De afgelopen dagen had de stuurman de weersvoorspellingen nauwlettend in de gaten gehouden. Maar elke dag werd er meer wind op gegeven. Ook nu zat hij met regelmaat naar de havenmond te turen. Het leek aardig vlak en de zon scheen maar er was een noordoostenwind opgegeven met een kracht van 4 beaufort en op het wad moet je er altijd eentje bij tellen was hem geleerd. Dit kwam ook zo uit, bleek later. Toen de Jan van den Berg plaats moest nemen aan het starttouw kwam de sloep vanuit lei volop in de harde wind te liggen. Dit was een heel lastig moment om recht bij achter de startlijn te blijven liggen. |
|
| Maar daar was eindelijk het startschot. De vrouwen deden het super en hielden zich kranig tegenover de veel snellere heren sloepen om zich heen. Toen de sloep om de kop van de haven kwam werden zij meteen belaagd door een harde wind en opspringende golven. Na een 50 tal meters waren de roeister al door en door nat. |
|
| Door de vaargeul langs de Pollendam met een snelheid van rond de 8,5 km/h schoot de sloep langs het “Hanerak”. De wind kwam pal stuurboord in waaien en daarmee kwam ook het zoute water naar binnen. Dit water waaide in je oren, je ogen en je neus. Alles begon te bijten en te jeuken maar ze wisten dat ze dit konden verwachten en dus werd het voor lief genomen. |
 |
 |
Als een trouwe waakhond lag ondertussen de Servey op de zij van de Jan van den Berg om de meiden aan te moedigen. De koers ging al slingerend verder bij de boeien langs van de Hendrik Tjaars plaat. Het ging nu recht tegen de wind op. De snelheid ging onderuit door de straffe wind die nu een kracht 5 had. De riemen waren niet door het zware water heen te halen en het slagtempo kwam uit op 27. |
| Hoog bij de rode kant aanhoudend door de Blauwe Slenk werd de wind weer wat mee en kwam de snelheid ook weer terug, 9 km/h met 30 slagen. Na het vogeleiland “de Griend “ draaide de koers weer het Pannegat in. Daar het vogeleiland eerst wat lei gaf werd de wind weer pal tegen. Ondertussen verstreek de tijd en waren ze al een paar uur onderweg. |
 |
| De Marijke van Lub de Vries was van Terschelling af gekomen en had zich ook bij de Jan van den Berg gevoegd en gaf de dames weer wat extra porrie, de Urker vlag wapperde trots aan de reling. | |
| Ondertussen waren de snelle jongens van de laatste startgroep al om de Jan van den Berg heen gekomen. Met niet een sloep in de buurt was het voor de dames gewoon stug door gaan. | |
| Het was moeilijk om te zien waar de volgende boeien waren maar er werd hoog aan de rode kant gehouden om zo weinig mogelijk extra meters te maken. De wind had uitschieters naar windkracht 6. Wind en tij waren tegen. | |
| De “Vliestroom” werd over gestoken richting “Vlieree” tussen het eiland Vlieland naar Terschelling. Het werd nog zwaarder! De dames leken niet meer vooruit te komen. Wat een rot wind! | |
 |
Ondanks dit alles bleven de meiden gewoon taai doorgaan, bijna onvoorstelbaar knoert knetter hard. Meter voor meter werd er overwonnen en zo ging het richting het “Schuitegat”. |
| Ze waren nu al 4 uur onderweg. Onder een spervuur van aanmoedigingen van de vader en moeder van Melissa en de bemanning van de Marijke ging men stug door. Het besef van tijd raakten de roeisters kwijt. De man met de hamer was bijna hun vriend geworden. Maar ze hakten gewoon door. Als een automatisme. | |
| De zon scheen ondanks alles onverbiddelijk door en gaf telkens weer de warmte die samen met de wind de shirts weer deed drogen en de gezichten, wit deed uitslaan van het zout. Voor de Jan van den Berg, de plaat “Jacobsbruggen”, over ging moesten ze van de volgboten afscheid nemen. Vanaf dat punt werd het te ondiep en waren de volgboten verplicht om via een omweg naar Terschelling te varen. |
|
| De Servey ging terug naar Harlingen en werd weemoedig uitgezwaaid. De boeien werden verder gevolgd. Er was verderop wat gaande maar dit was nog niet goed te zien. |
 |
| Al gauw werd duidelijk dat er nog grotere moeilijkheden stonden te wachten. Door de harde noord oosten wind en het tij liep het hier al aardig droog. De grotere en zwaardere sloepen liepen vast in het zand. De roeiers moesten uitstappen en de sloep van de zandbanken af duwen. | |
| Het water stond tot de kuit en soms tot de knie. De stuurman lette daarop en zo konden de dames nog lang, hakkend door het zand en met de kiel over de bodem schurend, door varen. Maar op een gegeven moment lag de Jan van den Berg ook stil en sprongen de stuurman en een aantal dames er uit en sleurden de sloep verder naar dieper water. De stuurman voelde met de voet onder de kiel en er was weer 10 cm ruimte. “Er in, er in” schreeuwde hij en de super meiden sprongen, klommen en tuimelden weer in de sloep. Zitten en roeien weer! Onvoorstelbare geweldenaren die dit na 4,5 uur martelen aan kunnen. Het ging nog een paar keer zo tot de stuurman alleen er nog een paar keer uit moest om de laatste hobbeltjes te nemen. |
|
| Daar aan het begin van het “Schuitegat”, wat onder Terschelling door loopt, lag de “Marijke” al weer te wachten om de dames het laatste stuk met hun aanmoedigingen vooruit te helpen. Maar ook op dit laatste stuk naar de haven van Terschelling waren stroom en wind pal tegen. |
|
| De 5 uur was al gepasseerd. Er werd een titanenstrijd met hun zelf geleverd. Op de Pier waren door de harde koude wind niet veel toeschouwers. Die er stonden schreeuwden de dames naar de finish toe. De finish die bij de veerboot de “Midsland”was. |
|
| De hoorn toeterde. Harlingen – Terschelling zat er eindelijk op! 5 uur en 16 minuten martelen. | |
 |
Hier krijg je ook last van. Een beslagen en vieze foto lens. |
| Het enigste wat ze nog konden zeggen was; “Dit doen ik nooit wier”! | |
| Op de SC28 werden ze liefdevol opgevangen en verzorgt. De gebakken vis en bami stond klaar en al gauw kwamen de lachende gezichten weer te voorschijn. |
|
| Om 21.00 uur weer terug in Harlingen. De sloep werd weer snel uit het water getilt. |  |
| Ze hadden het geflikt, nooit van zichzelf gedacht dat ze het zouden volbrengen, wat een toestand dik 5 uur een 9000 slagen maken, wad rennen, bikkelen tegen de wind en de getijde in. Dit was een hecht team. Voor allen een geweldige ervaring die ze zullen meenemen in hun leven, al loopt het nog zo tegen gewoon doorgaan gefocust op je doel, de rest is geschiedenis. |
|
| Met deze tijd werd een 22e plek behaald. Van de 130 sloepen haalden 16 de eindstreep niet. | |
| De voorlopige en volledige uitslag kunt u bekijken op de websit van de HT. | |