Het was zaterdag 13 mei weer tijd voor Lemmer. Lemmer vinden wij altijd een mooie race. Lemmer is lang (23 km) en Lemmer is altijd warm (zon, weinig wind, hoge temperaturen) of koud (veel wind, regen, hagel, natte sneeuw). Dus hier hadden de mannen wel zin in.
De bemanning voor vandaag bestond uit wat routiniers (Albert Jan, Jacob, Hessel, Rick, Albert, Jurie, Erik, Gerrit) en wat nieuwe leden (Ramon, Maarten, Jan) en een enkeling die het roeien na vele jaren weer heeft opgepakt (Arie). En last but not least, de stuurman: Pieter Bakker.
Lemmer betekend ook dat de wedstrijd vlak bij huis is, dus laat vertrekken. Daarom werd er vanaf 9 uur gestart met het ophalen van de sloepen en het verzamelen van roeiers. Degenen die ’s morgens meereden waren netjes op tijd en dus konden we volgens planning vertrekken richting Lemmer (eerst een kort bezoek aan Tankstation Westwal bij roeier Gerlof voor het verzorgen van de inwendige mens). In Lemmer waren de zaken rond kranen en parkeren goed geregeld. Jammer was wel dat niet iedereen de instructies goed had gelezen en dus roet in het eten gooide bij het kranen. Desalniettemin lag de Moby Dick vlot in het water. De stuurman stuurde de sloep een paar metertjes verder op in een vak en klaar is Kees. (niet dat wij een Kees bij ons hadden, maar figuurlijk gesproken (deze opmerking is bedoeld om verwarring te voorkomen)). De aanwezige roeiers gingen richting de tent. Hier zaten de dames al gezellig te praten en theekrans te houden. Dus wij schoven hier maar tussen en probeerden wat stoere verhalen te vertellen om de dames te imponeren.
“Man man, wat is het benauwd hè?!” Het was een graadje of 20 en bewolkt en de lucht stond op onweer. Toch bleef het op een enkel spatje na droog. Maar het werd dus weer een benauwde editie van Lemmer. De tijd kroop voorbij en de rest van de herenploeg arriveerde (Jurie, Erik, Ramon en Arie). We waren compleet. Zo brak de tijd aan dat we ons maar gingen klaarmaken in de sloep. Drinken klaarzetten. Even wat snelle suikers naar binnen werken, omkleden enz enz. Zo werd het tien voor één. Toen besloot iedereen nog even snel naar de wc te gaan om alle leidingen af te tappen. Want ja je wil zo min mogelijk gewicht meenemen tijdens het roeien. En het kan ook nog eens knap in de weg gaan zitten allemaal. Dus de sloep was weer leeg. Tien minuten later zat iedereen weer en de sfeer werd gespannen. De nieuwe leden hadden al een wedstrijd geroeid, behalve Jan Woord. Hij was dus nog zenuwachtiger. Dit zenuwachtig zijn is goed want dat houd je gefocust.
Touwen los! Er was geen ruimte voor warmroeien dus zachtjes oproeien naar de start. De Moby startte om kwart over één (laatste start). Het moment was daar en daar gingen we dan.
We startten samen met de Azorean High uit Katwijk. Deze snelle sloep kroop gelijk voor ons en roeide gestaag bij ons weg. De mannen begonnen de zenuwen weg te roeien en de slag werd wat rustiger en wat meer gecontroleerd. Zo roeiden we de haven uit het grote meer op. Al snel kwamen enkele sloepen in zicht die voor ons gestart waren. Dit motiveerde extra en de snelheid zat net onder de 12 km/h. We hadden de wind schuin in de rug en zo schoot de Moby Dick het meer over. We passeerden de ene na de andere sloep. De snelheid bleef rond de 11,5 met uitschieters naar 11,7. Het was warm…. Zo kwam voor ons uiteindelijk de gebroeders van Amerongen in zicht. Deze sloep geeft zich niet zomaar gewonnen en zal er alles aan doen om ons voor te blijven, en als we hem ingehaald hebben dan blijft hij zo lang mogelijk in onze slipstream roeien. De stuurman meldde: Gebroeders van Ameronger, 200 meter voor ons.
De keerboei kwam in zicht en deze kon zonder problemen gerond worden. Terug weer over het meer richting de sloten. Nu hadden we de wind schuin op de kop. Dit was even andere koek. De wind bracht wel wat verkoeling, maar deed onze snelheid dalen. De snelheid zakte naar 9,5 tot 10 km/h. “Gebroeders van Amerongen nog 100 meter voor ons”. We moesten ze pakken en snel ook! Dus we trokken er even extra hard aan. Ondertussen passeerden we al flink wat sloepen. “Amerongen nog 50 meter” Pff wat duurde dit lang. En het roeien ging ook niet zo gemakkelijk als met de wind mee. De snelheid bleef over het algemeen net onder de 10 en soms met een uitschieter er net boven. We konden de roeiers van de Gebr van Amerongen horen. Zo kropen we langszij, maar dit schoot nog niet erg op. De stuurman gooide er een interval in: “Jongens nu even rammen met z’n allen. We moeten er nu omheen” Daar gaat ie dan… Het verstand op oneindig. De zintuigen werden uitgeschakeld. Geen tijd voor pijn en emotie of al die andere dingen die je bij roeien niet kan gebruiken. Na ongeveer 45 slagen interval waren we voor de Gebr van Amerongen. De sloep kroop gelijk in onze slipstream en liftte zo met ons mee. We waren het meer weer over gestoken en kwamen bij de brug. Het was hier een drukte van belang maar stuurman Pieter manouvreerde ons er gemakkelijk doorheen. We deden nog een korte interval om uit de drukte te ontsnappen en zo ruimte te bieden aan de andere sloepen. We passeerden de brug met beide boorden geroeid. Dus alle roeiers laten hun riem langszij zodat de sloep minder breed wordt en zodat we dan onder de brug door pasten. De stuurman telt tijdens dit gebeuren gewoon door zodat alle roeiers gelijk weer in het juiste tempo in kunnen haken als zij de ruimte weer hebben. (Deze techniek is gepatenteerd door Vereniging Roeiploeg Urk®. dus deze techniek mag niet gebruikt worden door andere sloepen mits ze nadrukkelijk toestemming vragen aan Vereniging Roeiploeg Urk®)
We waren in de sloten aangekomen. De sloten betekenen in dit geval veel warmte, drukte en zuiging (dus vertraging). Het eerste stuk wat haaks op het meer staat was druk bezet met sloepen. We konden hier makkelijk doorheen zigzaggen en ook verloren we hier de Gebr van Amerongen die in onze slipstream hingen. Aan het eind van dit stuk was er een haakse bocht waarna we met de wind mee een flink stuk konden doorroeien. De snelheid liep hier flink op naar ruim 11 km/h. Ook zagen we voor ons de Merkator roeien. Dit is een snelle sloep uit Rotterdam. Dit joeg ons nog meer op. Echter toen wij de Rotterdammers naderden waren de sloten flink gevuld met andere sloepen. Zo werd het inhalen van de Rotterdammers een flinke klus. Stuurman Pieter moest even alles uit de kast halen om een gat te vinden om de Rotterdammers te passeren. Dit lukte uiteindelijk. Maar de Rotterdammers zagen ook dat het voor ons krap werd en wilden ons dus voor blijven om op die manier niet in problemen te komen met andere sloepen. Wij kropen maar langzaam om ze heen, te langzaam. Pieter gooide er weer een interval in. De roeiers gingen als beesten te keer en het beeld ging op zwart en er werd tot bloedens toe getrokken. Zo kwamen we maar net op tijd voor de Rotterdammers terecht. We draaiden weer richting het grote meer. De sloten waren gevuld met sloepen. We moesten links en rechts en links-rechts inhalen. Het ging maar net (niet) goed. We tikten wat riemen aan van sloepen, we roeiden met één boord geroeid en we roeiden door het riet. Alles kwam en moest uit de kast. Maar het lukte allemaal. We passeerden flink wat tegenstanders voor we weer het meer op kwamen.
Het meer…. Laatste stuk… Wind tegen… Pfff…. De snelheid zakte terug naar 9 tot 9,5 en zakte later af en toe terug naar 8,8 tot 9 als de stuurman even stil was. Dit stuk roeiden wij te langzaam. De lange race van Lemmer had blijkbaar een paar van onze roeiers uitgeput want de prestaties die nodig waren voor een toptijd konden wij op dit stuk niet meer leveren. We halden vrachtwagenladingen met sloepen in, maar de snelheid was niet hoog genoeg. We verloren tijd. Tot overmaat van ramp werd er op het eind van dit stuk ook nog een boei geraakt met de riemen van bakboord. Dit leverde roeier Albert een dubbel geklapte duim op. Albert viel hierdoor even uit omdat dit nogal een pijnlijk verhaal was. Maar Albert geeft niet op… Even later zat hij gewoon weer aan het roeien. Pijn is emotie, Emoties kun je uitschakelen.
Zo kwamen we op het laatste stuk richting de haven. Dit was nog ongeveer een kilometer. De snelheid klom hier weer iets doordat de wind hier wegviel. We haalden nog een paar sloepen in na een eindsprint finishten we in een tijd van 2:15:00
Een pittige race die niet onze beste prestatie was met de Moby Dick. Maar we moeten als team nog verder werken om dit ook te kunnen verbeteren. Verder was dit een goede race met veel verschillende elementen.
Moe maar voldaan zijn we weer naar Urk gegaan.