ZwarteWater Race

24-09-2011.
Na de wedstrijd van 14 dagen terug in Makkum was het afgelopen zaterdag aantreden geblazen in Zwartsluis voor de roeiers van de Moby Dick en de Jan van den Berg om deel te nemen aan de 18 kilometer lange Zwartewater race.

In tegenstelling tot de slag om Makkum waarbij er wisselende factoren zijn en een dicht deelnemersveld is de Zwartewater race een vrij eentonige race met weinig variabelen. Dit wil niet zeggen dat dit een wedstrijd is die zo even uit de mouw geschud wordt. Dat het vies tegen kan vallen ontdekten de roeiers van de Moby Dick  dan ook afgelopen zaterdag op de wateren tussen Zwartsluis, Genemuiden en Hasselt. De roeisters van den Jan van den Berg kennen deze wedstrijd en waren zo de afgelopen weken er op voorbereid.
Dit beeld zal verdwijnen! Aan het eind van deze maand zullen wij de schuur moeten verlaten. ‘Onze’ schuur wordt afgebroken en vervanging is er nog niet.
Het traject loopt als volgt; er wordt gestart vlak achter de Kolksluis in Zwartsluis, na deze sluis gepasseerd te hebben voert de route over het Zwartewater naar Genemuiden waar een boei gerond dient te worden en de sloepen weer op tegenkoers richting Zwartsluis varen. De race vervolgd zijn weg door Zwartsluis vervolgens voorbij te varen tot Hasselt. In Hasselt wordt er weer gedraaid om een boei heen en voert de route terug naar Zwartsluis waar in de Kolksluis de finish is.
	Twee kranen deden hun werk en zorgden er voor dat de 36 sloepen vlot in het water lagen.
Het is een mooi traject zonder veel moeilijkheden waar een zeer goede tijd neer te zetten is. Het weer die dag was uitzonderlijk mooi, alleen niet zo mooi om een wedstrijd te roeien. De felle zon en het gebrek aan wind tussen de rietkragen van het Zwartewater zorgden er voor dat het zware omstandigheden waren om zo’n zware sport uit te oefenen.
Dat was het moto van deze dag!
	De dames moesten om 12.50 uur aantreden en waren met nummer 26 weer achter in het deelnemers veld gezet.  Op zo’n positie, met alleen heren ploegen om je heen, vaar je al snel alleen.
De Azorean High roeide deze wedstrijd met z’n zessen. Weg was de spanning!
Bij het palaver werd nog even duidelijk gemaakt dat de boeien goed gerond moest worden en alles moest bakboord gepasserd worden.
	De Jan van den Berg had een nieuw slag duo. Willemien (l) was nu stuuboord slag geworden omdat Kirsten op vakantie was. Zij en Ester (r) waren goed op dreef deze zaterdag.
Om twaalf minuten over één werd de Moby Dick met startnummer 37 als laatste weggeschoten, in tegenstelling tot voorgaande jaren startten de sloepen nu één voor één met een tussentijd van twee minuten. Dit zorgde er voor dat het deelnemersveld ver uit elkaar kwam te liggen en zo het jagerskarakter van de Urker heren niet erg aangesproken werd.
Na een vlotte start en een snelle passage van de Kolksluis gingen de beide sloepen snel van start. De dames probeerden in het deelnemers veld te blijven om niet als hekken sluiter te eindigen. En zo opende de Moby Dick dan ook de jacht op de twee minuten eerder gestarte Azorean High. De Katwijkse heren roeiden deze wedstrijd met zes heren dus was het nu eigenlijk geen concurrent. De onderlinge afstand werd dan ook rap kleiner. Het duurde echter toch nog een dertig minuten een deze sloep ingehaald kon worden. Intussen was de keerboei in Genemuiden al gepasseerd en waren de sloepen al weer ter hoogte van Zwartsluis. Na het passeren van de Azorean High kon de weg vervolgd worden.
	Dit zijn dus van die stukken waar je niemand ziet en je zelf moet stimuleren om niet af te zakken.
Omdat het deelnemersveld zo ver uit elkaar lag waren er weinig boten om aan op te trekken en wordt de ploeg teruggeworpen op zichzelf. De rust moest gehandhaafd worden en er werd stug doorgeroeid met negenentwintig mooie lang slagen per minuut. Zonder weinig problemen werd zo de keerboei in Hasselt bereikt en na het ronden daarvan kon de terugweg naar Hasselt aanvaard worden.
De stuurman van de Jan van den Berg hield het log nauwlettend in de gaten.  Hij liet de dames geen moment verslappen. Doordat je alleen vaart zakt de snelheid bijna automatisch en zo is noodzakelijk dat de stuurman zijn ploeg continu scherp moet houden. Bij de dames bleek dit aardig te lukken.
Toch kregen de heren een veertiende ongenode gast aan boord, de man is een oude bekende van de Urker roeiers en steekt zo nu en dan de kop op. Niemand weet precies hoe hij er uitziet maar één ding is zeker: hij heeft een hamer bij zich. Ook nu waarde hij door de Moby Dick en enkele van de jongere roeiers waren er niet tegen bestand. De warmte, het gebrek aan wind en de weinige adrenaline momenten eisten hun tol. Ze gingen wat meer ineen gedoken zitten konden niet meer de slaglengte houden lieten hun hoofd hangen. Het zijn dit soort momenten dat de ware aard van een ploeg naar voren komt, niet een ploeg maar één ploeg. Als er iemand inzakt en het dreigt op te geven komt het groepsgevoel naar boven, er zitten geen twaalf man in een boot waarvan een ieder zijn eigen wedstrijdje roeit met een stuurman achterin die een beetje aan de helmstok trekt. Die dertien man zijn één geoliede machine en moeten ook als zodanig voor elkaar vechten. Het leed en de uitputtingsslag wordt niet per persoon geleden en gestreden maar met elkaar samen als een ploeg. Alleen op deze manier kan een groep mannen elkaar motiveren en opdrijven tot prestaties die boven henzelf uitstijgen. Alleen zo zal een jongen die een half uur van de finish verwijderd is en totaal uitgeput is zichzelf vermannen, zijn rug rechten en zeggen ‘Ik kan, ik zal en ik moet! Het maakt niet uit wat er gebeurt, al moeten we nog twintig kilometer, IK GA DOOR!’
Het was op deze manier dat de man met de hamer met de plons die op die van een colablikje leek in het water verdween en het team zijn kracht hervond. Het was niet makkelijk en de hele wedstrijd leek de Moby wel door de stroop te varen maar met een elkaar motiverende ploeg en een paar extra druivensuiker tabletten werd er op het tandvlees verder geroeid.
De Evert Deddes een veel snellere sloep dan de Jan van den Berg, bleef zo een tijdje achter de Jan van den Berg plakken voordat hij er om heen ging.
	In Hasselt stond Ellen Rook op de brug om o.a. de dames aan te moedigen.
De dames kregen bij Hasselt de Moby Dick in het zicht. Zij waren al weer op de terug weg en zagen dat de heren het moeilijk hadden. Ondanks de warmte die er heerste bleef de snelheid erin zitten. Er kwamen sloepen in het zicht. De eerste sloep, die de dames inhaalden was een heren sloep uit Grou. Dit geeft de burger moed en spoedig was ook de damessloep van Zwartsluis als prooi gevallen voor de Urker dames.
De Moby Dick kwam achter opvaren bij de Jan van den Berg en het passeren van de Urker damessloep gaf natuurlijk een extra adrenaline stoot bij beide ploegen en met vereende krachten kwam de Kolksluis in zicht.
De eindsprint werd aangevangen, niet omdat dit zoveel meer snelheid oplevert, maar puur voor de voldoening. Puur op agressie en adrenaline worden de laatste meters afgelegd. Dit gaat bij beide ploegen hetzelfde. Even snelheid in de boot brengen voor de eerste brug en de riemen lanszij onder de brug door de sluis in schieten. Onder de brug zie je dan de strakke gezichten van de roeiers en roeisters die zich opladen voor de laatste meters. De laatste meters die in de sluis met rondom publiek afgelegd worden. ‘Wie er bij kan er bij, beide boorden haalt op en, GE-LIJK, GE-LIJK, door rammen die laatste paar meters’ en met de laatste krachten verdeeld over de laatste meters schiet men over de finishlijn.
Beide sloepen waren de snelste van het deelnemersveld. De Jan van den Berg behaalden met hun 2:01:43 een 5e plek in het Algemeen klassement en hun eigen klassement werden zij derdes.
De Moby Dick roeide de 18 kilometers in 1:36:00. Een 24e  plek in het Algemeen Klassement en een 8e plek in hun eigen klassement.
Dit was alweer de laatste wedstrijd voor de Moby Dick en de Jan van den Berg. De heren hebben er nog één te gaan: de Grachten race in Amsterdam op 8 oktober met de Wolter Huisman. Dit beloofd een spannende race te worden.