Harlingen-Terschelling Race 2008

2 mei 2008.
Het roeiseizoen voor de roeiers van de Vereniging Roeiploeg Urk is in volle gang. Nadat, begin april het uur er bij is gekomen, was daar meteen de 10 mijl van IJmuiden. Een week later een zeer zware wedstrijd in Grouw en nu konden de dames van de Jan van den Berg de Harlingen-Terschelling race op hun naam schrijven.

Deze wordt, door de sloeproeiers van Nederland, ook wel de koninginnen race genoemd.
Het was dit jaar al weer voor de 34ste keer dat deze georganiseerd werd.
Een 35 kilometer lange oversteek van Harlingen naar Terschelling, over het zoute water van de Waddenzee, een strijd tegen de elementen.

1975. Op 21 juni om tien over negen begon de eerste roeimarathon van Harlingen naar Terschelling in het kader van het 100 jarig jubileum van de zeevaartschool. Deelnemers waren de roeisloepen ‘Houtman’, bemand door roeiers van Oka 18, en ‘De Rijp’ van W.B.S.
Deze roeiwedstrijd is door de jaren heen gegroeid tot een groot evenement waaraan jaarlijks 130 sloepen met een 1200 roeiers aan deelnemen, met daarbij een grote hoeveelheid van volgboten en begeleidingsschepen. Meer kunt u lezen op www.htroeien.nl

Als we terug kijken naar de voorgaande jaren kan het met het weer alle kanten op. Vorig jaar stond er nog een flinke bries en het jaar er voor werden er nog 121 sloepen op sleeptouw genomen. Door de sterke wind en het opkomende tij moesten zij vroegtijdig afhaken.
Vooraf werd er door de roeisters al flink gespeculeerd, over het weer, want deze keer waren de dames aan de beurt die de oversteek moesten gaan maken.

Eerder in de week moest er nog veel geregeld worden. Omdat de eerste groep vanwege het tij al om 7.30 uur moest starten moest de Jan van den Berg al eerder naar Harlingen. Deze werd dinsdags al te water gelaten want anders moest het op hemelvaartsdag gebeuren.
Jan Jongman, Sport 2000, verleende zijn medewerking en met zijn auto werd de sloep naar Harlingen gebracht. Daar stond, voor de Urker vissers de wel bekende Andre Bos, klaar om met een grote heftruck de sloep in het water te leggen.

Inschrijf balie was gevestigd in de aankomst en vertrekhal van Rederij Doeksen.

Ook was er een volgboot. Jelle Hakvoort, Braveheart Shipping bv, was met het van alle gemakken voorziene bodemonderzoek vaartuig, Profiler naar Harlingen gekomen. Deze lag klaar in de Willemshaven, waaruit ook de start was.

Toen werd het vrijdagmorgen! De dag, dat het moest gaan gebeuren.
De dames moesten heel vroeg uit bed. Om 05.15 was het vertrek, richting Harlingen.
Veel geslapen was er niet. De zenuwen speelden de meesten parten. Iemand had van de zenuwen over gegeven en een ander had al een paar tabletten ingenomen.
Gelukkig stonden ze er allemaal en konden we na het inladen van de spullen snel vertrekken.
Een uurtje later stonden de dames te trillen op de steiger. Het was toch wel fris zo vroeg in de morgen.

De sloep lag afgemeerd naast de GY57 van de firma Kramer nabij de visafslag. Deze mensen hadden de tussen liggende dagen op toegezien dat er niets met de sloep gebeurd was.
De benodigde en voorgeschreven spullen werden in de sloep op hun plek gelegd. Dan moet je denken aan, reddingsvesten, EHBO kist, thermodekens, hoosbekers, anker, sleepkabel, radarreflector, kompas enz.
Een deel van de bevrouwing roeide de sloep naar de Willemshaven en werd achter de startlijn afgemeerd. De anderen brachten de bus van Van Slooten Personen Vervoer en extra auto’s naar de stalling van Andre Bos. Deze had een mooie plek hiervoor geregeld.

Richting de start.

Nog 3 kwartier voordat er om 08.10 uur gestart moest worden.
De dames konden nog allemaal even naar het toilet en gingen zich toen gereed maken voor vertrek. Er werd gesmeerd met zonnebrand en vaseline tegen het zoute water en de slijtage aan de billen.

De Jan van den Berg lag achter de Profiler van Braveheart Shipping. De roeiers zitten zich hier voor te bereiden op de lange tocht.

Een kwartier voor de start kwam het sein van de stuurman en werden de aanmeertouwen los gemaakt. Nog even een stukje roeien om warm te worden en dan positie kiezen voor de startlijn. Dan zenuwslopend wachten tot je werd opgeroepen om aan de startlijn te verschijnen.

Er was een lichte bewolking de zon scheen en er stond een klein briesje van een windkracht 2 uit het west zuidwesten. Een beetje zijwind dus een mooi roeiweertje.
Daar werden de nummers 81 tot 90 afgeroepen, de Jan van den Berg met startnummer 89 moest aan het touw, wat dwars over de haven was gespannen, op zijn positie gaan hangen.
Zenuwachtige en gespannen gezichten van wat er allemaal komen gaat. Een aantal dames roeiden voor het eerst een wedstrijd en dan meteen een van zo’n formaat. Maar alles was al door de stuurman uitgelegd en zij hoefden ze zich geen zorgen te maken.
Daar werd en afgeteld. Nu ging het eindelijk gebeuren en kwam het bevrijdende sein en de dames waren los.

Eindelijk het start signaal!

De startgroep van 10 sloepen maakten zich los en stuurden op de havenmond aan. Naar het door de grote hoeveelheid van scheepsverkeer ontstane onstuimig water.
Weldra waren ze om de pier heen en werd de weidse Waddenzee op gevaren. Via de zogenaamde “pleziervaart route”. Deze werd zo genoemd omdat er voor het pleziervaartseizoen speciaal gele boeien worden gelegd waarlangs er naar Terschelling gevaren werd.
Vooruitkijkend zag je een lange sliert van sloepen en schepen die al daarvoor om de 5 min. gestart waren en weldra liep het deelnemersveld uit elkaar door de onderling verschillende snelheden.
Er werd een slagtempo van 28 slagen gehanteerd en om de 10 minuten gedronken om de rust in het roeien te krijgen.
De zenuwen, het geslinger en alle boten om je heen kunnen je behoorlijk uit je concentratie halen. Er werd door de stuurman geteld, gecorrigeerd, het aangeven van eten en te drinken, anekdotes verteld en ondertussen voeren ze kilometer na kilometer.

Tijdens de start was het dood tij en naar gelang de wedstrijd vorderde voeren we voor tij naar Terschelling. Dit duidelijk te zien aan de boeien die gepasseerd werden.
Vanuit Harlingen lag aan het eind van de pollendam het eerste controleschip van de H.T. organisatie. Deze klokt je tijd en meet de stroming ter plaatse, wat bij de berekening van de uitslag allemaal wordt meegenomen. Deze metingen worden ook bij de verschillende andere trajecten zoals bij de Blauwe Slenk, het Hanerak, Vliestroom en het Schuitegat genomen. Dit om een zo eerlijk mogelijke uitslag te garanderen.
De sloepen die als eerste of laatste starten krijgen n.l. veel meer of minder stroom mee of tegen. Krijgen daardoor veel meer of minder water onder de kiel door en leggen daardoor een kleinere of grotere afstand af.

Alles verliep goed door de goede voorbereidingen, de weersomstandigheden en de aanmoedigingen vanaf de Profiler. Jan Jongman, Jelle Hakvoort en de zijnen schreeuwden erop los.
Af en toe zakte het even in en werden de dames er door de stuurman weer bij gehaald. Na een paar uur kwamen zij op het punt wat “de West Meep” heet. Hier scheiden de wegen zich van de sloep en de volgboot. De dames stonden er alleen voor.
De volgboot moest via een andere route door geulen en bij alle ondiepten langs om zo naar Terschelling te varen. Bij Terschelling wordt dit ook wel het Botengaatje genoemd.
De dames moesten eerst de Sparboei, die tussen Vlieland en Terschelling ligt, zien te halen. Deze wordt ook wel “Admiraalspijp” genoemd.
Met weinige wind en het afgaande tij gaf dit niet veel problemen. Er werd door de stuurman de rode kant gehouden en zo stroomden ze al roeiend er naar toe.

Profiler van Braveheart Shipping was een perfecte volgboot.

Vervolgens was het beroemde “Schuitegat” aan de beurt. Dit is een stuk water net als b.v. de Vormt bij Urk. Dus zeer ondiep! Er was in de afgelopen weken door de organisatie veel werk verricht om het voor de sloepen zelf bevaarbaar te maken.
Er was een route afgebakend met extra boeien waarlangs een lange sliert van roeisloepen zich een weg baanden. Al dan niet over de grond schurend. Elke slag die ze maakten raakten de zij de zandgrond van de Waddenzee.
Op dit traject stonden een 15 tal duikers tot de knieën in het water om eventueel vastlopende sloepen verder te helpen. Het is een raar gezicht, zo midden op de waddenzee. Staan er plotseling, in het zonnetje, een rij duikers afwachtend te kijken of ze op de bus staan te wachten.
Tijdens dit stuk werden al hakkend nog een aantal sloepen ingehaald. Terschelling lag nu heel dichtbij en dat gaf de dames weer een opleving.

Heb je een strippenkaart bij je??

Aan het einde van het “Schuitegat” kwamen we op een gevaarlijk gedeelte, de volgboten die er bij de West Meep af moesten om om te varen kwamen er hier weer bij en moesten dezelfde boei ronden als de sloepen.
Een grote tjalk, een vrachtveerboot en een driemaster kwamen aanbulderen! Wat moesten we gaan doen? De sloep er voor zetten leek geen optie tegen deze grote schepen en die houden ook niet af bij zo’n kleine sloep.
De dames moesten even stoppen en wachten en zagen de schepen de boei nemen.
Daarna er als een speer achter aan om door het kielzog meegezogen te worden.

Even rustig aan om daarna weer volaan te gaan!

Met de brandende zon in het gezicht en voor de wind werden de laatste kilometers afgelegd.
De vrouwen waren leeg maar moesten door. Nu werd er op karakter geroeid, telkens over de schouder kijkend of de “Brandaris” al dichterbij kwam.
400 meter voor de havenmond kwam de” Profiler” weer achterop varen en zij konden de dames nog even dat laatste zetje geven om door te gaan.
De hele dam stond vol met klappende en juichende mensen die dit schouwspel van binnen komende sloepen stonden gade te slaan. De eindspurt werd in gezet, alles werd er nog eens uitgeknepen.

Waar bleef die finish vroegen de dames zich af? Eindelijk klonk er vanaf de veerboot het bevrijdende signaal op de klok stond 3:50:27.
Er was een eind gekomen aan een afmattende tocht over het Wad, er waren al een hoop sloepen binnen gekomen deze lagen allemaal bij elkaar als een grote kluit in de haven.
De dames gingen in het zonnetje liggen om lekker bij te komen.

Een half uur later mochten ze door varen naar de volgboot die onder tussen was afgemeerd. Er werd koers gezet naar de douches die vlakbij op de jachthaven stonden.
Nog geen uur later zaten ze allemaal weer spik en span op het achterdek van de Profiler waar ze door Jan Jongman werd verwent met heerlijke toostjes zalm en ander lekkers.
Nadat ook de stuurman terug was van het inleveren van het startnummer en de volgbootvlaggen gingen ze gezamenlijk de wal op en werd er door West Terschelling gewandeld om de spieren even los te maken en een lekkere bak patat of hamburger te eten.

Omdat de roeisters die avond nog naar een trouwerij van een team genoot moesten werden de touwen om 15.15 uur los gemaakt en werd de terugreis weer aanvaard. In Harlingen stond Andre Bos al weer klaar om de sloep uit het water te takelen en weldra reden ze weer naar Urk waar ze om 19.00 uur aankwamen.
Het was een lange en enerverende dag geweest, geschiedenis geschrevenen een hele ervaring rijker kon er met een gebruind gezicht op de bruiloft van Femmie de Boer lachend verteld worden wat er allemaal beleeft is.
Belevenissen die later in de Talma aan de kleinkinderen kunnen worden verteld van wat hun Bessien in vroeger dagen allemaal wel niet gepresteerd heeft.

Tiemen Romkes. De voorlopige uitslag.

Laat een reactie achter Annuleren