Primeur voor Urker dames!

18 mei 2007.
Voor het eerst in de geschiedenis van de vereniging roeiden er
Urker dames de Harlingen – Terschelling Race (HT). Na een
voorbereidings tijd van drie jaar mochten
nu de dames deze prestigieuze race tot een goed einde brengen.

Laten wij eerlijk zijn. Er was overredingskracht voor nodig om de sloep, voor deze wedstrijd, vol dames te krijgen. Ten eerste wilden de heren ook graag. Ten tweede lag het jaar 2005 nog vers in het geheugen toen meer dan 90 van de 135 sloepen uitvielen. Windkracht 5 met uitschieters van 7 zorgden ervoor dat deze HT race te boek in ging als de zwaarste ooit.
Stel dat de weers omstandigheden nu weer zo zouden zijn? Stel dat ook zij de wedstrijd zouden moeten staken? Bij uitval zou het hoongelag van hun collega heren roeiers dan heel hard en lang duren. Maar toch, de wedstrijd ploeg kwam boven water en de dames gingen ervoor!
Na een gedegen voorbereiding was daar die beruchte vrijdag na Hemelvaart. Deze dag staat al meer dan 30 jaar steevast rood omrand op de roeikalender bij alle roeiverenigingen in Nederland. Bij vertrek, ’s ochtends vroeg, vloog er menig vlindertje rond bij de dames.
	In Harlingen werden de sloepen snel gelost. De dames roeiden de Jan van den Berg naar het vissersschip de GY 57 voor een bak koffie. Daar aangekomen lag het volg schip al klaar. De Jonge Hendrik van schipper Jan Hendrik Visser zou de dames, samen met een handvol supporters, bijstaan. Na de wedstrijd zou hij sloep en dames weer naar Harlingen terug brengen.
Kombuis van de GY 57.
	Links de GY 57 en daarnaast de Jonge Hendrik.
De eerste start was net na hoog water om 11.30 uur. De dames moesten voor die tijd achter de startlijn liggen. Deze bestond uit een slap hangend touw dat van de ene naar de andere kant van de haven gespannen was. Bij het onder doorvaren van dit touw bleef deze haken achter de riem van Josephine van Veen. De sloep voer door maar Josephine hield haar riem vast! Het touw kwam nog strakker te staan maar, Josephine hield standvastig vol. Tot het onvermijdelijke gebeurde. Het grootschalig toegestroomde publiek zag de riem als een pijl uit een boog tientallen meters door de lucht heen vliegen. Een hilarisch moment wat Josephine eigenlijk niet zo leuk vond. De riem werd terug gebracht en de Jan van den Berg moest tot 12.30 uur wachten voordat hun startgroep werd afgeschoten. Zij lagen naast het visserschip de UK 88 waar dankbaar gebruik gemaakt werd van de sanitaire voorzieningen.
De enerlaatste startgroep. De Jan van den Berg zit achter de andere sloepen. Je ziet alleen de Urker vlag.
Het was jammer dat de Jan van den Berg achteraan moest starten. Voordat de andere sloepen in het zicht kwamen waren zij zo’n twee uur alleen aan het roeien. Met af en toe een voorbij stuivende reddingsboot moesten zij nu zelf in het ritme van de wedstrijd komen. Wind en golven bemoeilijkten het slag tempo. Toch zagen de supporters op de volgboot dat er strijd in de dames zat. Het slag tempo ging steeds beter en op sommige punten kwam de wind van achteren zodat de snelheid meteen goed opliep. Het samenspel met wind en het getij zorgden ervoor dat er, door het volgschip, snelheden gemeten van zo’n 7-8 mijl per uur.
De eerste sloepen werden ingehaald. Deze zaten vooral aan stuurboords kant van het vaarwater. Stuurman Tiemen Romkes zorgde ervoor dat zij aan bakboords kant van het vaarwater zaten om zo niet door wind en stroom te verlijeren. Zachtjes aan begon nu ook de vermoeidheid in de ploeg te sluipen. Al de bestaande wedstrijden waren nu al lang afgelopen. Terwijl de Jan van den Berg nog minstens een uur van Terschelling verwijdert was. De koers werd verlegd en de wind kwam weer vol op de kop.
	Vlagen met water vlogen de sloep in. Zout water bat in de ogen en de open rauwe plekken van handen en billen. Snelheid en slag werden onregelmatiger. De stuurman probeerde van alles om de man met de hamer uit de sloep te wurmen. Ook de supporters bleven schreeuwen maar door de wind was dit nauwelijks hoorbaar bij de roeisters. De snelheid zakte naar een dramatische 1 a 1,5 mijl per uur. Nog een redmiddel had de stuurman…..
Hij zei tegen de dames dat hij de volg boot zou roepen om ze op sleep touw te nemen. Dit was geen roeien zo. Zij moesten voorruit maar voor het gevoel bleven ze liggen! “Hou maar op” zei hij, “Dit is geen doen, de jongens lachen zich dood als ze dit horen!”. Dit had hij niet moeten zeggen, of toch eigenlijk wel. De knop ging om de dames begonnen op de stuurman te schelden dat hij niet zo raar moesten praten. De hoofden gingen omhoog, de slag werd weer beter. De snelheid liep weer op naar een 4 mijl per uur. De boei naar het Schuitegat kwam in het zicht. Het laatste zware stuk naar Terschelling.
De volgboot moest nu terug en om deze droogte heen varen. Met flink wat brullen van de supporters namen zij afscheid van de Jan van den Berg. Ondertussen ronden de dames de boei en schoten het Schuitegat binnen. De stroom werd nu tegen maar de wind was mee. Het ging goed maar het was hier zo ondiep dat de sloep over het zand schuurde. Duikers stonden langs het zeer smalle vaargeultje om de ondiepte aan te geven. Ook zag men roeiers uit de sloepen stappen om hun vastgelopen sloep weer naar dieper water te trekken. De Jan van den Berg was nu bij het deelnemers veld aangekomen maar moest soms stoppen omdat hier niet ingehaald kon worden. Langzaam werd het vaarwater weer wat breder en dieper.
	U ziet hier aan de linkerkant iemand staan die de ondiepte aan geeft. De dames zijn op dit moment gestopt met roeien. Een 'file' op het water.
De dames gingen er voor die laatste paar kilometers. Er werden nog een flink aantal sloepen ingehaald en dat geeft de burger moed. Er werd flink door getrokken. Men hoorde de menigte op de dam al juichen. Een prachtiger binnenkomst kun je je als roeier niet wensen. De laatste meters werden zij zo naar de finish toe gejuicht. Ook in de haven stond het zwart van het volk. Bij de veerboot was de finish lijn. Nog een paar meter en daar was het verlossende finish sein.
Zij waren de eerste Urker dames, in de geschiedenis, die een HT tocht hadden vol bracht.
Als je nu na zo’n wedstrijd, onder genot van een bak bami en wat drinken, aan ze vraagt of het nu echt zo zwaar was dan hoor je van de meeste dat het gewoon te doen was. Het was wel zwaar maar nu je eenmaal weet dat je het vol kan houden dan doe je hem volgend jaar weer. Het onbekende zorgde ervoor dat er in begin twijfel was over de deelname.
Na de wedstrijd lekker eten en even tot je zelf komen in de haven van Terschelling. Gezellig met zo'n 130 sloepen en volg boten om je heen.
Zo heeft u kunnen lezen over de strijd die als ploeg werd gestreden. Dan is er ook nog eens de persoonlijke strijd die elke roeier met zich zelf moet leveren. Een hele zware strijd hadden Ester Korf en Josephine van Veen. Toch vochten zij door. Het is een verhaal apart die ik niet mag vertellen. Die mag u zelf aan hen vragen als u ze een keer tegen komt.
Van de 133 ingeschreven sloepen haalden 131 de eindstreep. Volgens de organisatie kwam dit vooral door dat, in het Schuitegat, de wind mee was. De tijd die de Urker dames hebben neergezet was er een van 3:20:26. Een 20e plek in het Algemeen dames klassement was het resultaat. Ditmaal namen zij geen prijs mee naar huis maar ze namen iets veel mooiers mee. Een schat aan ervaring en de wetenschap dat zij als ploeg voor elkaar willen vechten!

Laat een reactie achter Annuleren